เราเป็นคนนึงที่เคยคิดว่าการสร้างบุญควรไปที่วัด
หาเวลาไปนั่งวิปัสนากรรมฐาน ถึงจะสามารถเข้าถึงพระธรรมได้
แต่ตอนนี้เกิดความคิดใหม่หลังจากได้อ่านวลีเด็ดของท่านผู้หนึ่ง(ขออภัยที่จำชื่อท่านไม่ได้)
ท่านให้ไอเดียไว้ว่า
มนุษย์ก็แบบนี้แหละ เอะอะก็อ้างว่าไม่มีมีเวลา ไม่มีมีเวลา ผัดผ่อนออกไปก่อนทุกที
ถามหน่อยเถอะ มีใครรู้บ้างว่าจะมีลมหายใจอยู่ถึงเมื่อไหร่
เมื่อวันสุดท้ายของชีวิตมาถึงจะผัดผ่อนได้อีกไหม
นอกจากคุณงามความดีแล้ว มีอะไรที่เราเอาติดตัวไปได้บ้าง
แต่เวลาที่เรายังมีลมหายใจอยู่กลับให้ความสำคัญกับสิ่งนี้น้อยเหลือเกิน
คิดดูนะ "เรามีเวลาทำบาปทุกวัน ตบยุงบ้าง บี้มดบ้าง พูดเพ้อเจ้อได้เรื่อยๆทั้งวัน
แต่เรากลับ(คิดว่า)ไม่มีเวลาทำบุญ น่ากลัวมั้ย"
เราต้องคิดใหม่นะว่า เรามีโอกาสสร้างความดีได้ในทุกๆวัน
ความดีเล็กๆน้อยๆน่ะ เราทำได้ทุกวันนะ สะสมไปเถอะ
ทำบุญไม่จำเป็นต้องทำกับพระสงฆ์ ง่ายๆก็พระพรหมในบ้านไง
ความกตัญญูนั่นแหละเป็นยอดแห่งความดีทั้งปวง คนที่ไม่รู้จักบุญคุณคนน่ะทำอะไรก็ไม่เจริญหรอก
ส่วนวิปัสนานะ ลองตามดูจิตสิ ง่ายๆเลยก็คือมีสติรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่ากำลังทำอะไรอยู่
อย่ามาบอกว่าไม่ว่างหายใจนะ เราสามารถมีสมาธิอยู่กับทุกลมหายใจเข้าออกได้เลย
มีสติระลึกรู้ตัวอยู่เสมอว่ากำลังหายใจเข้าหรือออก กำลังก้าวขาซ้ายหรือขวา ฯลฯ
เอาง่ายๆ ว่างหายใจเมื่อไหร่ ก็กำหนดจิตเมื่อนั้น
ลองดูนะ
เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนจ้า (รวมตัวเองด้วย) ฮ่าๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น